Ο μέγας Χιράμ
Πολύ παιδεύεται!
Πόσο θά ΄θελε
από το μίσος της κακίας ν΄ απαλλαγεί!
Χρόνια ατέλειωτα τον διακατέχει
ωσάν άλλο άκαρι
-το μικρότερο του πιο μικρού εντόμου-
ταγμένο στην εκδίκηση
υποταγμένο στο πνεύμα του πυρός
υποσκάπτει
-υπομονετικό και ταπεινό-
διακόσια είκοσι τέσσερα χρόνια τώρα
το θρόνο του κάλλιστου
ως την ώρα μηδέν, ως την ώρα της καταστροφής
που ο θρόνος κατακρημνίζεται με πάταγο τρανό.
Σεισμός.
Ο αρχιτέκτων των μελλούμενων σχεδίων
ο μέγας Χιράμ ή μήπως ήταν ο Όσιρις, ο Βάλδερ ή ο Λόκι;
Όποιος κι αν ήταν, όποιο όνομα κι αν είχε
σίγουρα μία από τις μύριες προσωποποιήσεις
της «ζωής εν ύψει», ήτανε
που τα νήματα κινούσε.

Ο Χιράμ τα τείχη της Τροίας κατασκεύασε.
Ως άλλος Κάδμος επτά πύλες στη Θήβα έστησε
ονόματα πλανητών τους έδωσε
μνημεία τρανά όρθωσε.
Απ΄ τη βασίλισσα του Σαβά εκλήθη, μεγαλούργησε
μα το μίσος του Κάιν
στη μαύρη ψυχή του κουβαλάει.
Αυτός ο Ένας
γονυκλινής τον Άδη εκλιπαρεί στ΄ άδυτα του πυρός
στο βασίλειο του Έλβις να τον πάρει
η ψυχή του να καταλαγιάσει ευθύς ως το σώμα του καεί
κι αέρας να γίνει, στα πέρατα να χαθεί.

Ο χώρος άδειασε.
Λείπεις.
Τρεις μέρες μαρτύριο.
Η σκέψη
μπλεγμένη στα δίχτυα
της μαύρης αράχνης
υφαίνει τους φόβους.
Η λογική
σοφός καραβοκύρης
ελέγχει το νου.
Λείπεις.
Μαζί σου χάνεται
η καλοσύνη, το χαμόγελο.

Η ευγένεια πλαστή κόρη
της αμετροέπειας
κοιμάται
στην αγκαλιά
της λήθης.
Λείπεις.
Η νύφη, τραγική φιγούρα
μεταμορφώνεται
σε Άρπυα.
Πετάει τη μάσκα
δείχνει
τα ματωμένα της δόντια.
Γίνεται αρπακτικό.
Λείπεις.
Σε σκέπτομαι.

Ο πόνος
με γέμισε σοφία
τα χρόνια
μ’ έντυσαν στ' άσπρα .
Περισυλλογή.
Αυτογνωσία.
Οι λέξεις
περιττά σύμβολα
πέταξαν στ' άπειρο.
‘’Π ρ ο σ ο χ ή "
όπως στον κίνδυνο.
"Α έ ρ α "
όπως στη μάχη.
Ζωή, θάνατος .
Λέξεις
του χθες, του αύριο
του πάντα.

Ασχολήθηκα με το Πνεύμα, την Τέχνη, τη Λογοτεχνία
χάθηκα στον προθάλαμο της Φιλοσοφίας
για να κουλουριαστό σαν φίδι στην εσωτερικότητά μου.

Στην απεραντοσύνη του χρόνου
αργά-αργά απορροφιέμαι στη σιωπή μου
απολαμβάνοντας μια ύψιστη μακαριότητα.

Η σιωπή είναι ο τόπος
από όπου ξεκινούν οι δυνατές φωνές.

Ασχολήθηκα με το Πνεύμα, την Τέχνη, τη Λογοτεχνία
χάθηκα στον προθάλαμο της Φιλοσοφίας
για να κουλουριαστό σαν φίδι στην εσωτερικότητά μου.

Στην απεραντοσύνη του χρόνου
αργά-αργά απορροφιέμαι στη σιωπή μου
απολαμβάνοντας μια ύψιστη μακαριότητα.

Η σιωπή είναι ο τόπος
από όπου ξεκινούν οι δυνατές φωνές.