ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ (μέρος δεύτερο)

Ξάρτια επιπλέουν.
Ξύλινα ξόανα
νεκρών ελπίδων.


Οργής σκέψεις
οπλίζουν
τρυφηλά χέρια.


Προσοχή!
πύρινα βέλη
προσπίπτουν.

Ρανίδες* αίματος
ραίνουν
την υγρή χλόη.

Στρεβλή* σιωπή
καλεί
στρατιές ενόχων.

Το γόνυ κλίνω
ικέτης
εις τον άφωνον πόνον.

Υγρόσαρκες Ερινύες*
λευκούς κοπτήρας
τροχίζουν .

Φρενίτης φόβος
φράζει
τας φρένας.

Χαμένες χαρές
εις χοάνην θλίψης
μαραίνονται.

Ψυχή μου
ψηλάφισε μ’ αγάπη
τις ουλές του έρωτα.

Ωχριούν οι ωδίνες
στις ωδές
της θλιμμένης αηδόνας.







Ασφόδελος = ποώδες φυτό με λευκά και κίτρινα άνθη το οποίο κατά την αρχαιότητα συμβόλιζε το πένθος. Ο λαός το λέει σπερδούκλι.
Ερινύες = θεότητες της μυθολογίας που εκτελούσαν ποινές, κόρες της Γης και τού Σκότους.
Ζοφερός = μελαγχολικός - σκοτεινός.
Θιβόλι = αχνάρι.
Ίντριγκα = πλεκτάνη - σκευωρία.
Λαμπηδόνα= θαυματουργό φυτό αφανές την ημέρα , φωτεινό το βράδυ.
Ρανίδα = σταγόνα.
Στρεβλή = παράλογη.
Τρυφηλά = μαλθακά, φιλήδονα.

ΠΟΙΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ

Aσφόδελοι* ζοφεροί
θρηνούν θεά
αφρογέννητη, ονειρική .


Bιόλες και βρύα
βουβοί θεατές
της έσχατης
του βίου μου μέρας.


Γρανιτένια τείχη
ασφυκτικά
με κυκλώνουν .


Δεν με είδες
εις την σκιάν των δένδρων
έκρυψα άνομες σκέψεις.


Εξόριστος ο νους
καταρρακώνει
τον λόγο.


Ζηλόφθονα πάθη
ζητεύουν *
οργής σκέψεις.


Η μορφή σου
απαλή οπτασία
ερωτικών ονείρων.


Θρύψαλα έρωτα
θρυλούν
θυσίας πόνο.


Ίντριγκες*, πόθοι, πάθη
ιντερμέτζο έρωτα
συνθέτουν.


Κι εγώ
εις κρανίου τόπον
κατακερματίζομαι.


Λαμπηδόνα*
λάμπρυνε τ΄ αχνό θιβόλι
του έρωτα.

Μοναξιά
μόνη παρέα
μονάχης ψυχής.

Νουνεχής νους
νυχθημερόν δρέπει
νωχελή οράματα.


Ξάρτια επιπλέουν.
Ξύλινα ξόανα
νεκρών ελπίδων.

Πώς πέρασαν τα χρόνια
Η μνήμη ξεθώριασε τις μνήμες…
Εμείς χαθήκαμε
Στο σύθαμπο του χρόνου.