30 Οκτωβρίου 2010

Ο χώρος άδειασε.
Λείπεις.
Τρεις μέρες μαρτύριο.
Η σκέψη
μπλεγμένη στα δίχτυα
της μαύρης αράχνης
υφαίνει τους φόβους.
Η λογική
σοφός καραβοκύρης
ελέγχει το νου.
Λείπεις.
Μαζί σου χάνεται
η καλοσύνη, το χαμόγελο.

Η ευγένεια πλαστή κόρη
της αμετροέπειας
κοιμάται
στην αγκαλιά
της λήθης.
Λείπεις.
Η νύφη, τραγική φιγούρα
μεταμορφώνεται
σε Άρπυα.
Πετάει τη μάσκα
δείχνει
τα ματωμένα της δόντια.
Γίνεται αρπακτικό.
Λείπεις.
Σε σκέπτομαι.

3 σχόλια:

Ρένα είπε...

Ο χώρος θα' ναι πάντα άδειος. Η θύμηση παντοτινή και αλίμονο αν δεν ήταν. Ομως πρέπει να μάθεις να ζεις το σήμερα. Το χθες ανάμνηση γλυκιά και ξέρω πολύ καλά πόσο γλυκιά θα είναι όσο υπάρχουμε σε τούτη τη ζωή.

ΜΕΛΙΤΑ είπε...

Προσπαθώ Ρένα μου, απλά έχω τις "κλειστές" μου και απ΄ότι βλέπω πρέπει να είναι όμορφη η σημερινή μέρα. Καλή σου μέρα.

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...

«Δίπλα του ωρίμασα, απόχτησα τη δική μου υπόσταση, ολοκλήρωσα την προσωπικότητά μου μέσα από αντιφάσεις και ερωτική πάλη.
Απόλυτα συνδεδεμένη με σπαράγματα σπλάχνων, έρωτα, γόνιμη δημιουργία, ανυψώθηκα.»……
Κυλίστηκα δίπλα του ως το τελευταίο σκαλοπάτι που οδηγεί στο θάνατο.
Του κρατούσα το χέρι, με τραβούσε.
Γονάτισα. Σηκώθηκα. Αντιστάθηκα.
Έμεινα μόνη, χαμένη στην απεραντοσύνη.
Αιωρούμαι, ψάχνω τριγύρω κάπου να κρατηθώ….»
ΜΕΛΙΤΑ ΑΔΑΜ – «ΔΡΟΜΟΣ ΠΕΝΗΝΤΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΩΝ»

Τι να σχολιάσει κανείς χωρίς να βεβηλώσει….
Το ξεγύμνωμα της ψυχής, ίσως, σε μια μεγαλειώδη κατάθεση.
Από καρδιάς ευχαριστίες, γι’ ακόμη μια φορά, που με καθιστάς κοινωνώ αυτής της τόσο σημαντικής κατάθεσης. Σίγουρη να είσαι πως, ακόμα μ ε λ ε τ ώ την κάθε σου λέξη με την τρυφεράδα και την ευθύνη που επιβάλλει.
Η εκτίμηση και η αγάπη μου, δεδομένη.