ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ (μέρος δεύτερο)

Ξάρτια επιπλέουν.
Ξύλινα ξόανα
νεκρών ελπίδων.


Οργής σκέψεις
οπλίζουν
τρυφηλά χέρια.


Προσοχή!
πύρινα βέλη
προσπίπτουν.

Ρανίδες* αίματος
ραίνουν
την υγρή χλόη.

Στρεβλή* σιωπή
καλεί
στρατιές ενόχων.

Το γόνυ κλίνω
ικέτης
εις τον άφωνον πόνον.

Υγρόσαρκες Ερινύες*
λευκούς κοπτήρας
τροχίζουν .

Φρενίτης φόβος
φράζει
τας φρένας.

Χαμένες χαρές
εις χοάνην θλίψης
μαραίνονται.

Ψυχή μου
ψηλάφισε μ’ αγάπη
τις ουλές του έρωτα.

Ωχριούν οι ωδίνες
στις ωδές
της θλιμμένης αηδόνας.







Ασφόδελος = ποώδες φυτό με λευκά και κίτρινα άνθη το οποίο κατά την αρχαιότητα συμβόλιζε το πένθος. Ο λαός το λέει σπερδούκλι.
Ερινύες = θεότητες της μυθολογίας που εκτελούσαν ποινές, κόρες της Γης και τού Σκότους.
Ζοφερός = μελαγχολικός - σκοτεινός.
Θιβόλι = αχνάρι.
Ίντριγκα = πλεκτάνη - σκευωρία.
Λαμπηδόνα= θαυματουργό φυτό αφανές την ημέρα , φωτεινό το βράδυ.
Ρανίδα = σταγόνα.
Στρεβλή = παράλογη.
Τρυφηλά = μαλθακά, φιλήδονα.