Ρώτησα.
Τούτος ο δρόμος έχει καρδιά;
Ναι, μου φώναξαν τ΄ άστρα.
Τον ακολούθησα.
Μάτωσα. Κύρτωσα. Γέρασα.
Τα πουλιά κελαηδούν .
Η βροχή ξέπλυνε τα δέντρα.
Οι εποχές αλλάζουν.
Άνοιξη .Καλοκαίρι. Φθινόπωρο. Χειμώνας.

Ο δρόμος είχε καρδιά.
Πέρασε οδοστρωτήρας
έλιωσε τον έρωτα
σκότωσε την αγάπη.
Παντού αίματα.
Τα πόδια κόλλησαν.
Άπλωσα τα χέρια.
Βοήθεια!!!
Κανείς δεν μ΄ άκουσε.

Έμεινα εκεί.
Στη μέση του δρόμου
που είχε καρδιά.

Ο χώρος άδειασε.
Λείπεις.
Τρεις μέρες μαρτύριο.
Η σκέψη
μπλεγμένη στα δίχτυα
της μαύρης αράχνης
υφαίνει τους φόβους.
Η λογική
σοφός καραβοκύρης
ελέγχει το νου.
Λείπεις.
Μαζί σου χάνεται
η καλοσύνη, το χαμόγελο.

Η ευγένεια πλαστή κόρη
της αμετροέπειας
κοιμάται
στην αγκαλιά
της λήθης.
Λείπεις.
Η νύφη, τραγική φιγούρα
μεταμορφώνεται
σε Άρπυα.
Πετάει τη μάσκα
δείχνει
τα ματωμένα της δόντια.
Γίνεται αρπακτικό.
Λείπεις.
Σε σκέπτομαι.