Χθες αγόρασα ένα μικρό ψαλίδι
ασημένιο, με κοφτερές λεπίδες.
Θέλω μ΄ αυτό να κόψω
τα νήματα που δένουν
το τώρα με τα περασμένα.

Το σούρουπο
ωσάν άλλη κουκουβάγια
της Αθηνάς του Χέγκελ
απλώνω τα φτερά μου
στους ψίθυρους της σιωπής.
Σκόρπιες σκέψεις
αναμοχλεύουν αισθήματα.
Δεν καταλαβαίνω τη φιλοσοφία της φύσης.
Επιστρέφω στη φωλιά μου.
Κουρασμένη παραίτηση;
Ίσως. Βάζω μουσική.
Οι ήχοι πολεμούν τη σιωπή.
γεμίζουν το κενό.
Η βροχή ξέπλυνε
τις συκοφαντίες
τις παρέσυρε
στους υπονόμους της λήθης.
Ο αέρας σιωπηλός
έκλεψε τις σκέψεις.
Τις στριφογύρισε
μέχρι που τις κατάπιε
ο λευκός τοίχος
του αντικρινού σπιτιού.
Τα όνειρα
ωσάν βουβές φιγούρες
χάθηκαν στο πηχτό σκοτάδι.