Νήματα σκέψης
ξαπλωμένα
στη σκιά των ονείρων
ποτισμένα
με τα θέλω
του άλλου εαυτού
λιπασμένα
μ’ αναστολές
γέμισαν
μ’ ανθούς
τα λιβάδια της ψυχής.

Γονάτισα
στην ομορφιά τους.
Έκοψα
κρίνους, ασφοδέλους
τ’ απόθεσα
στη μεγαλοσύνη
της άδολης σκέψης.
Ξάπλωσα
στην αλμύρα
γεύθηκα
τη γλύκα που ανάδιναν
μύρισα
την ευωδιά τους
μπήκα
στους μίσχους.

Οι κάλυκες έκλεισαν.
Ένας άλλος κόσμος
υποδέχθηκε
την καμένη σάρκα.
Δροσοσταλίδες
πάνω στα πούπουλα
αγκάλιασαν
το κορμί
Η ζωή του χθες
έφυγε.
Ο άλλος εαυτός
άδειασε.
Κουφάρι διπλωμένο
στις όχθες του ποταμού
στα λασπόνερα
μιας ζωής εφήμερης.

Με οδηγεί
στο αχανές άπειρο ...η ματιά σου
στους αμμόλοφους του έρωτα...τα λόγια σου
στο δάσος της φωτιάς...το πάθος σου
στο μηδενικό σημείο...οι σιωπές σου

Άρνηση

Αντίδραση

Παζάρεμα

Θυμός

Υπομονή

Υποταγή

Αποδοχή

Θάνατος

Έκλεισα τα ρούχα που είχαν χρώματα, φως, ζωή

στο ψηλότερο ερμάρι.

Αυτά χολωμένα

έξαλλα από θυμό στη σκέψη της απόλυτης απομόνωσης

ονειρεύονται

τις εξόδους του χθες, τα γέλια, το κέφι, τη χαρά

που ανεπιστρεπτί έφυγαν.

Κάθε τσάκιση, τσαλάκωμα, σκίσιμο, τις ώρες του έρωτα

ξεθωριασμένη ανάμνηση του παρελθόντος.