13 Μαΐου 2010

Νήματα σκέψης
απλωμένα
στη σκιά των ονείρων
ποτισμένα
με τα θέλω
του άλλου εαυτού
λιπασμένα
μ’ αναστολές
γέμισαν
μ’ ανθούς
τα λιβάδια της ψυχής.
Γονάτισα
στην ομορφιά τους.
Έκοψα
κρίνους, ασφοδέλους
τ’ απόθεσα
στη μεγαλοσύνη
της άδολης σκέψης.
Ξάπλωσα
στην αλμύρα
γεύθηκα
τη γλύκα που ανάδιναν
μύρισα
την ευωδιά τους
μπήκα
στους μίσχους.

Οι κάλυκες έκλεισαν.
Ένας άλλος κόσμος
υποδέχθηκε
την καμένη σάρκα.
Δροσοσταλίδες
πάνω στα πούπουλα
αγκάλιασαν
το κορμί
Η ζωή του χθες
έφυγε.
Ο άλλος εαυτός
άδειασε.
Κουφάρι διπλωμένο
στις όχθες του ποταμού
στα λασπόνερα
μιας ζωής εφήμερης.

2 σχόλια:

Ρένα είπε...

Πολύ όμορφοι στίχοι Μελίτα! Ομορφες εικόνες αλλά γιατί τόσο απαισιοδοξία στο τέλος.

ΜΕΛΙΤΑ είπε...

Ό,τι βγαίνει προς τα έξω δεν είναι παρά ένα αυθεντικό προϊόν του ανθρώπου.

Ίσως ήταν σχετικές οι συνθήκες Ρένα μου όταν γράφτηκε...